Zo, dat was weer een lekkere Tuesday Terror! Met 60km woon-werk in de beentjes begonnen we met een groep van ongeveer 25 man een 5 kwartier rondjes draaien. De baan lag er een beetje nat en vies bij, dus het was, zeker in het begin wel een beetje oppassen in de bochten. Gelukkig droogde de baan wat op, maar alleen op de plekken waar er zon en wat wind op stond. De beruchte bocht onderaan de Bult bleef helaas wel nat, vies en dus glad.
Verstandig als ik was bleef ik na een minuut of 12 koersen een gaatje te hebben, dus trok ik maar even door. Na 1 1/2 ronde kreeg ik gezelschap van Selmar Pigge, goed gezelschap dus, en gingen we gestaag aan de voorsprong bouwen. Met "gestaag" bedoel ik dan dat Selmar aan de voorsprong bouwde en ik uit alle macht probeerde bij mijn kopbeurten netjes 43 a 45 km/u te rijden om geen voorsprong kwijt te raken. Wat rijdt die jongen hard. Helaas voor ons had het peloton geen zin om ons te laten rijden en kwam er na 10 minuten een einde aan de vlucht. Met "helaas" bedoel ik dat ik stiekem eigenlijk ook wel een beetje dankbaar was, want de inspanning was behoorlijk hoog.
Gedurende de rit waren er verder nog wat soortgelijke uitlooppogingen en zat ik steeds lekker voorin de groep, met soms een gaatje achter me. Alles werd steeds dichtgereden doordat er voor in het peloton redelijk goed samengewerkt werd.
Ik was nog betrokken bij een bijna-val in de afdaling van de Bult. Een jongen van Swabo ging op plaats 3 even van het gas, en ging vrij ruim de 1e bocht in. Ik dacht dat hij dat bewust deed, dus ging ik rustig aan de binnenkant er langs. Dat bleek niet de bedoeling te zijn en we raakten elkaar even, waarna hij rechtdoor de struiken in reed. Gelukkig zonder erg, maar ik was natuurlijk een oetlul die uit z'n doppen moest kijken, etc. Ach ja, het was onhandig van ons beiden en ik ben blij dat er niets ergs gebeurd is.
Na ruim een uur ging Selmar er weer vandoor en had ik de benen om vrij snel naar z'n wiel te springen. Na 2 rondjes hard rijden hoorde ik de heuvel op "paf paf paf paf". Dat waren 2 kuiten en 2 bovenbenen die in kramp schoten. Selmar wachtte even op mij, en we trokken toch weer door. Helaas kwam er een 1/2 ronde later een eind aan de vlucht.
De finale naakte, en alles (behalve alle met lekke banden uitgevallen coureurs) zat nog bij elkaar. In de laatste ronde sprong ik na de kombocht gewoon maar weer weg. Niet echt met de illusie om weg te raken, maar meer om eens te kijken of er een gaatje zou ontstaan, en zo ja, hoe groot. Na bijna de knik naar rechts uit te zijn geschoten en aan de heuvel te zijn begonnen bleek er geen gat te zijn, dus hield ik bovenop m'n zure benen maar even stil en sloot achteraan weer aan. Tot een sprintje kwam het niet echt, maar op de lijn nog 1 of 2 mensen achter me gehouden.. Ach ja, het gaat om het spelletje, niet om de uitslag :-)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten